Tijd voor poëzie
Een mooi tekstje van m'n zusje Laura na het bekijken van een aflevering van de tv-reeks "Zonnekinderen" (Respect Sister!!!)
Vliegen
“I FLY”, riep ze luidkeels, haar stem verliezend over de uitgestrekte vlakte en in de eindeloze wind. Wat ik zo mooi vond, was haar kinderlijk enthousiasme, haar onschuld en de zon die haar verbrandde. Ook al was ze niet perfect, ze was gelukkig, en iedereen kon het zien en mocht het weten. Hoe wanhopig ze ooit al geweest was, op dat moment vergat ze alles. Enkel zij en het zand en de zee en haar kloppend jonge hart.
Ik zou er graag bij geweest zijn denk ik. Denk ik, zeg ik duidelijk. Want als ik het van dicht had gezien, had ik misschien niet kunnen genieten vanop afstand, en was ik niet zo geëmotioneerd geweest door die onbevangenheid.
Waarom huilen mensen bij zo’n pure schoonheid? Omdat ze het zelf willen meemaken, omdat ze blij zijn voor diegene die het beleeft, of waarom nog? Omdat ze bang zijn dat ze zelf niet zoiets kunnen ervaren?
Iedereen kan momenten van volmaakt geluk beleven. Iedereen. Juist de voorbijgaande aard ervan maakt het des te intenser. Een dichter schreef ooit: Het geluk met geluk is dat het overgaat.
In deze simpele zin zit een wereld van filosofie en hij ontkracht het feilloze denken van de mensen die streven naar het eeuwige geluk.
Geluk zou geen geluk zijn, mocht het tijdloos en voortdurend blijven bestaan. Ik weet wat die dichter bedoelde. We zouden niet gelukkig zijn, als dat geluk blijft aanhouden. Juist omdat het ooit stopt, kunnen we zeggen hoe gelukkig we die dag waren, of die week, of die maand, misschien zelfs een heel jaar.
Als het eeuwige geluk bestaat, zou het niet geluk heten, maar een ander woord zijn, met een heel andere betekenis.
Om nu terug te keren naar het jonge meisje dat mooi werd toen ik haar denkwereld in stilte betrad vanuit mijn zetel waarin ik languit lag te huilen als een gewond dier; zij was het meisje dat op dat moment intens geluk ervaarde. Zij was het meisje dat ik hoopte ooit eens te zijn. Niet omwille van haar handicap, niet omwille van de vriendschap en genegenheid die ze ontvangt van de mensen rondom haar, neen, gewoon voor dat ene kleine moment van perfecte schoonheid en diepgaand geluk.
Daarom, enkel en alleen daarom.
(na een aflevering van zonnekinderen)
Laura B.
Vliegen
“I FLY”, riep ze luidkeels, haar stem verliezend over de uitgestrekte vlakte en in de eindeloze wind. Wat ik zo mooi vond, was haar kinderlijk enthousiasme, haar onschuld en de zon die haar verbrandde. Ook al was ze niet perfect, ze was gelukkig, en iedereen kon het zien en mocht het weten. Hoe wanhopig ze ooit al geweest was, op dat moment vergat ze alles. Enkel zij en het zand en de zee en haar kloppend jonge hart.
Ik zou er graag bij geweest zijn denk ik. Denk ik, zeg ik duidelijk. Want als ik het van dicht had gezien, had ik misschien niet kunnen genieten vanop afstand, en was ik niet zo geëmotioneerd geweest door die onbevangenheid.
Waarom huilen mensen bij zo’n pure schoonheid? Omdat ze het zelf willen meemaken, omdat ze blij zijn voor diegene die het beleeft, of waarom nog? Omdat ze bang zijn dat ze zelf niet zoiets kunnen ervaren?
Iedereen kan momenten van volmaakt geluk beleven. Iedereen. Juist de voorbijgaande aard ervan maakt het des te intenser. Een dichter schreef ooit: Het geluk met geluk is dat het overgaat.
In deze simpele zin zit een wereld van filosofie en hij ontkracht het feilloze denken van de mensen die streven naar het eeuwige geluk.
Geluk zou geen geluk zijn, mocht het tijdloos en voortdurend blijven bestaan. Ik weet wat die dichter bedoelde. We zouden niet gelukkig zijn, als dat geluk blijft aanhouden. Juist omdat het ooit stopt, kunnen we zeggen hoe gelukkig we die dag waren, of die week, of die maand, misschien zelfs een heel jaar.
Als het eeuwige geluk bestaat, zou het niet geluk heten, maar een ander woord zijn, met een heel andere betekenis.
Om nu terug te keren naar het jonge meisje dat mooi werd toen ik haar denkwereld in stilte betrad vanuit mijn zetel waarin ik languit lag te huilen als een gewond dier; zij was het meisje dat op dat moment intens geluk ervaarde. Zij was het meisje dat ik hoopte ooit eens te zijn. Niet omwille van haar handicap, niet omwille van de vriendschap en genegenheid die ze ontvangt van de mensen rondom haar, neen, gewoon voor dat ene kleine moment van perfecte schoonheid en diepgaand geluk.
Daarom, enkel en alleen daarom.
(na een aflevering van zonnekinderen)
Laura B.
Comments
Peter