'Hoe maak je terroristen?' Door Naomi Klein
Het onderstaande stuk van Naomi Klein (activist writer, bekend van oa 'No Logo') geeft aan dat de middelen die gebruikt worden tegen het terrorisme grotendeels hetzelfde zijn als de oorzaken van datzelfde terrorisme. Ofwel, zoals ze het beeldend stelt: 'men denkt de brand te blussen met benzine'.
'Hussein Osman, een van de mannen die ervan verdacht wordt deel te hebben genomen aan de mislukte bomaanslag op Londen op 21 juli, vertelde onlangs aan Italiaanse onderzoekers dat ze hun aanval voorbereidden door te kijken naar films over de oorlog in Irak - dat stond in La Repubblica. Speciaal de films waar vrouwen en kinderen in werden gedood en afgemaakt door de Britse en Amerikaanse soldaten - films over huilende weduwen, moeders en dochters. In Engeland gelooft iedereen er in dat Groot Brittanie kwetsbaar was voor de terreur vanwege hun politiek correcte antiracisme. Maar de opmerkingen van Osman suggereren dat wat de bommenleggers voortdreef de woede was tegen wat zij zagen als extreem racisme. En hoe kunnen we dat anders noemen - zo vanzelfsprekend dat we het niet eens opmerken - als Amerikaanse en Europese levens meer waard zijn dan de levens van Arabieren en moslims, zo veel meer waard dat hun doden in Irak niet eens worden geteld.
Het is niet de eerste keer dat dit soort rauwe ongelijkheid de voedingsbodem was voor extremisme. Sayyid Qutb, de Egyptische schrijver die algemeen gezien wordt als de intellectuele ontwerper van de radicaal-politieke islam, maakte zijn ideologische bliksembekering mee toen hij in de VS studeerde. De puriteinse student was geschokt door de losbandigheid van de vrouwen van Colorado, dat is waar, maar belangrijker was Qutb's confrontatie met wat hij later beschreef als Amerika's kwaadaardige en fanatieke rassendicriminatie. Toevallig arriveerde Qutb in de VS in 1948, het jaar dat de staat Israël werd gesticht. Hij was er getuige van dat duizenden Palestijnen tot permanente vluchtelingen werden gemaakt door het zionistische project. Voor Qutb was het geen politiek, het was een aanval op zijn identiteit: het was duidelijk dat de Amerikanen vonden dat het leven van Arabieren veel minder waard was dan dat van de Europese joden. Volgens Yvonne Haddad, een professor in de geschiedenis van de George Town Universiteit, was Qutb daarna nooit meer in staat om de bitterheid van deze ervaring af te schudden. Toen Qutb naar Egypte terugging sloot hij zich aan bij de Moslim Broederschap en dat leidde naar de volgende ervaring die zijn leven zou veranderen: hij werd gearresteerd, zwaar gemarteld en veroordeeld wegens samenzwering tegen de staat in een absurde schijnvertoning van een rechtszitting. Qutb's politieke theorievorming werd vergaand beïnvloed door de marteling. Niet alleen zag hij zijn beulen als onmensen, zijn oordeel strekte zich uit tot de gehele staat die deze wreedheid had bevolen, inclusief de gelovige moslims die Nassers regime passief hadden ondersteund. Qutb's brede categorie van `ondermensen' gaf zijn volgelingen de legitimering voor het doden van `afvalligen' en ongelovigen - praktisch iedereen dus, in naam van de islam. Een beweging voor de stichting van een islamitische staat werd omgevormd tot een gewelddadige ideologie die de intellectuele basis legde voor Al Qaida.
Met andere woorden, het zogenaamde islamitische terrorisme stamde van Westerse bodem - al lang voor de aanvallen van 7 juli. De bevruchting had in wezen al plaatsgevonden door het achteloze racisme van Colorado en de concentratiekampen van Cairo. Waarom is het de moeite waard om dit oude verhaal uit de kast te halen? Omdat de twee vonken die het wereldveranderende vuur van Qutb's woede lieten ontbranden op dit moment geblust worden met benzine: Arabieren en moslims worden vernederd in de martelkamers van de wereld en hun doden worden genegeerd in de tegelijkertijd woedende koloniale oorlogen, terwijl de bewijsbare, en stuitende details van deze verliezen en vernederingen toegankelijk zijn voor iedereen met een computer. En opnieuw brandt deze dodelijke cocktail van racisme en marteling in de aderen van kwade jonge mannen. Zoals Qutb's verleden en Osmans heden onthullen is het niet onze tolerantie voor het multiculturalisme die terrorisme aanvuurt, het is de tolerantie voor de barbaarse daden die in onze naam worden gepleegd. En daar stapt Tony Blair dit mijnenveld in, vastbesloten om ons de twee hoofdoorzaken van het terrorisme aan te smeren als de wapens ertegen. Hij is van plan om nog meer moslims het land uit te zetten, die waarschijnlijk martelingen tegemoet kunnen zien. En hij gaat door met het voeren van oorlogen waarin soldaten niet eens de namen kennen van de dorpen die ze met de grond gelijk maken. (Volgens een rapport van Knight Ridder van 5 augustus pepte een sergeant van de marine onlangs zijn manschappen op door tegen ze te zeggen: "dit wordt weer net als de goeie ouwe tijd, toen we dood en verdoemenis brachten naar .. hoe heet deze kutplaats ook weer, jongens?" Waarop iemand hem behulpzaam souffleerde: "Haqlaniya")
Ondertussen is er in Engeland geen schaarste aan de `kwaadaardige en fanatieke rassendiscriminatie' waar Qutb tegen ageerde. "Natuurlijk hebben er wel geïsoleerde en onaanvaardbare incidenten van etnische en religieuze haat plaatsgevonden", zei Blair voordat hij zijn plan om het terrorisme te bestrijden ontvouwde, "maar dat waren geïsoleerde incidenten". Geïsoleerd? De Islamitische Commissie voor Mensenrechten ontving 320 klachten over racistische aanvallen na de bomaanval; de Monitoring Group ontving 83 oproepen van noodgevallen; Scotland Yard zegt dat de `misdrijven uit haat' met 600% omhoog zijn gegaan vergeleken met vorig jaar. Niet dat er voor 7 juli veel reden was om op te scheppen, een op de vijf kiesgerechtigden uit de etnische minderheden van Engeland zeiden dat ze overwogen om het land te verlaten vanwege de etnische intolerantie, bleek uit een onderzoek van Guardian in maart. Die laatste statistieke feiten tonen aan dat het in Engeland (en Frankrijk, Duitsland, Canada) gehanteerde merk multiculturalisme weinig uitstaande heeft met werkelijke gelijkwaardigheid. Het lijkt meer op een Faustiaanse overeenkomst, gesloten tussen de politici die op zoek zijn naar kiezers, en de zelfbenoemde leiders uit de samenleving, die gezamenlijk de etnische minderheden opgesloten houden in door de staat gesubsidieerde getto's aan de rand van de samenleving terwijl de centra van het openbare leven grotendeels onbesmet blijven door de veranderingsgolven in de etnische samenstelling van het land. Niets onthult de oppervlakkigheid van de zogenaamde tolerantie meer dan de snelheid waarmee de moslimgemeenschappen nu te horen krijgen dat ze maar op moeten hoepelen (om het conservatieve parlementslid Gerald Howarth te citeren) in de naam van onze nationale normen en waarden.
Het werkelijke probleem is niet te veel multiculturalisme maar te weinig. Wanneer de diversiteit die nu in getto's aan de rand van de maatschappij zit, zowel geografisch als psychologisch, werkelijk toegestaan werd om naar het midden te verhuizen, dan zou het openbare leven van het Westen misschien aangestoken worden met een werkelijk krachtig humanisme. Als we werkelijk een diepgewortelde multi - etnische samenleving hadden, in plaats van een oppervlakkige multiculturele, dan zou het voor de politici heel wat moeilijker zijn om de uitzettingsbevelen te tekenen waarmee Algerijnse asielzoekers naar de martelkamer werden gestuurd, of naar oorlogen waarin alleen de doden van de bezetters worden geteld. Een maatschappij die werkelijk zou leven volgens de waarden van gelijkwaardigheid en mensenrechten, zou er nog op een andere manier bij winnen. Het zou de terroristen beroven van het belangrijkste middel om rekruten te winnen: ons racisme.
(vertaling Anja Meulenbelt)
bron: http://peterdemaan.web-log.nl/log/3459258
'Hussein Osman, een van de mannen die ervan verdacht wordt deel te hebben genomen aan de mislukte bomaanslag op Londen op 21 juli, vertelde onlangs aan Italiaanse onderzoekers dat ze hun aanval voorbereidden door te kijken naar films over de oorlog in Irak - dat stond in La Repubblica. Speciaal de films waar vrouwen en kinderen in werden gedood en afgemaakt door de Britse en Amerikaanse soldaten - films over huilende weduwen, moeders en dochters. In Engeland gelooft iedereen er in dat Groot Brittanie kwetsbaar was voor de terreur vanwege hun politiek correcte antiracisme. Maar de opmerkingen van Osman suggereren dat wat de bommenleggers voortdreef de woede was tegen wat zij zagen als extreem racisme. En hoe kunnen we dat anders noemen - zo vanzelfsprekend dat we het niet eens opmerken - als Amerikaanse en Europese levens meer waard zijn dan de levens van Arabieren en moslims, zo veel meer waard dat hun doden in Irak niet eens worden geteld.
Het is niet de eerste keer dat dit soort rauwe ongelijkheid de voedingsbodem was voor extremisme. Sayyid Qutb, de Egyptische schrijver die algemeen gezien wordt als de intellectuele ontwerper van de radicaal-politieke islam, maakte zijn ideologische bliksembekering mee toen hij in de VS studeerde. De puriteinse student was geschokt door de losbandigheid van de vrouwen van Colorado, dat is waar, maar belangrijker was Qutb's confrontatie met wat hij later beschreef als Amerika's kwaadaardige en fanatieke rassendicriminatie. Toevallig arriveerde Qutb in de VS in 1948, het jaar dat de staat Israël werd gesticht. Hij was er getuige van dat duizenden Palestijnen tot permanente vluchtelingen werden gemaakt door het zionistische project. Voor Qutb was het geen politiek, het was een aanval op zijn identiteit: het was duidelijk dat de Amerikanen vonden dat het leven van Arabieren veel minder waard was dan dat van de Europese joden. Volgens Yvonne Haddad, een professor in de geschiedenis van de George Town Universiteit, was Qutb daarna nooit meer in staat om de bitterheid van deze ervaring af te schudden. Toen Qutb naar Egypte terugging sloot hij zich aan bij de Moslim Broederschap en dat leidde naar de volgende ervaring die zijn leven zou veranderen: hij werd gearresteerd, zwaar gemarteld en veroordeeld wegens samenzwering tegen de staat in een absurde schijnvertoning van een rechtszitting. Qutb's politieke theorievorming werd vergaand beïnvloed door de marteling. Niet alleen zag hij zijn beulen als onmensen, zijn oordeel strekte zich uit tot de gehele staat die deze wreedheid had bevolen, inclusief de gelovige moslims die Nassers regime passief hadden ondersteund. Qutb's brede categorie van `ondermensen' gaf zijn volgelingen de legitimering voor het doden van `afvalligen' en ongelovigen - praktisch iedereen dus, in naam van de islam. Een beweging voor de stichting van een islamitische staat werd omgevormd tot een gewelddadige ideologie die de intellectuele basis legde voor Al Qaida.
Met andere woorden, het zogenaamde islamitische terrorisme stamde van Westerse bodem - al lang voor de aanvallen van 7 juli. De bevruchting had in wezen al plaatsgevonden door het achteloze racisme van Colorado en de concentratiekampen van Cairo. Waarom is het de moeite waard om dit oude verhaal uit de kast te halen? Omdat de twee vonken die het wereldveranderende vuur van Qutb's woede lieten ontbranden op dit moment geblust worden met benzine: Arabieren en moslims worden vernederd in de martelkamers van de wereld en hun doden worden genegeerd in de tegelijkertijd woedende koloniale oorlogen, terwijl de bewijsbare, en stuitende details van deze verliezen en vernederingen toegankelijk zijn voor iedereen met een computer. En opnieuw brandt deze dodelijke cocktail van racisme en marteling in de aderen van kwade jonge mannen. Zoals Qutb's verleden en Osmans heden onthullen is het niet onze tolerantie voor het multiculturalisme die terrorisme aanvuurt, het is de tolerantie voor de barbaarse daden die in onze naam worden gepleegd. En daar stapt Tony Blair dit mijnenveld in, vastbesloten om ons de twee hoofdoorzaken van het terrorisme aan te smeren als de wapens ertegen. Hij is van plan om nog meer moslims het land uit te zetten, die waarschijnlijk martelingen tegemoet kunnen zien. En hij gaat door met het voeren van oorlogen waarin soldaten niet eens de namen kennen van de dorpen die ze met de grond gelijk maken. (Volgens een rapport van Knight Ridder van 5 augustus pepte een sergeant van de marine onlangs zijn manschappen op door tegen ze te zeggen: "dit wordt weer net als de goeie ouwe tijd, toen we dood en verdoemenis brachten naar .. hoe heet deze kutplaats ook weer, jongens?" Waarop iemand hem behulpzaam souffleerde: "Haqlaniya")
Ondertussen is er in Engeland geen schaarste aan de `kwaadaardige en fanatieke rassendiscriminatie' waar Qutb tegen ageerde. "Natuurlijk hebben er wel geïsoleerde en onaanvaardbare incidenten van etnische en religieuze haat plaatsgevonden", zei Blair voordat hij zijn plan om het terrorisme te bestrijden ontvouwde, "maar dat waren geïsoleerde incidenten". Geïsoleerd? De Islamitische Commissie voor Mensenrechten ontving 320 klachten over racistische aanvallen na de bomaanval; de Monitoring Group ontving 83 oproepen van noodgevallen; Scotland Yard zegt dat de `misdrijven uit haat' met 600% omhoog zijn gegaan vergeleken met vorig jaar. Niet dat er voor 7 juli veel reden was om op te scheppen, een op de vijf kiesgerechtigden uit de etnische minderheden van Engeland zeiden dat ze overwogen om het land te verlaten vanwege de etnische intolerantie, bleek uit een onderzoek van Guardian in maart. Die laatste statistieke feiten tonen aan dat het in Engeland (en Frankrijk, Duitsland, Canada) gehanteerde merk multiculturalisme weinig uitstaande heeft met werkelijke gelijkwaardigheid. Het lijkt meer op een Faustiaanse overeenkomst, gesloten tussen de politici die op zoek zijn naar kiezers, en de zelfbenoemde leiders uit de samenleving, die gezamenlijk de etnische minderheden opgesloten houden in door de staat gesubsidieerde getto's aan de rand van de samenleving terwijl de centra van het openbare leven grotendeels onbesmet blijven door de veranderingsgolven in de etnische samenstelling van het land. Niets onthult de oppervlakkigheid van de zogenaamde tolerantie meer dan de snelheid waarmee de moslimgemeenschappen nu te horen krijgen dat ze maar op moeten hoepelen (om het conservatieve parlementslid Gerald Howarth te citeren) in de naam van onze nationale normen en waarden.
Het werkelijke probleem is niet te veel multiculturalisme maar te weinig. Wanneer de diversiteit die nu in getto's aan de rand van de maatschappij zit, zowel geografisch als psychologisch, werkelijk toegestaan werd om naar het midden te verhuizen, dan zou het openbare leven van het Westen misschien aangestoken worden met een werkelijk krachtig humanisme. Als we werkelijk een diepgewortelde multi - etnische samenleving hadden, in plaats van een oppervlakkige multiculturele, dan zou het voor de politici heel wat moeilijker zijn om de uitzettingsbevelen te tekenen waarmee Algerijnse asielzoekers naar de martelkamer werden gestuurd, of naar oorlogen waarin alleen de doden van de bezetters worden geteld. Een maatschappij die werkelijk zou leven volgens de waarden van gelijkwaardigheid en mensenrechten, zou er nog op een andere manier bij winnen. Het zou de terroristen beroven van het belangrijkste middel om rekruten te winnen: ons racisme.
(vertaling Anja Meulenbelt)
bron: http://peterdemaan.web-log.nl/log/3459258
Comments