In Venezuela is een revolutie bezig
Maarten, een maat van mij, trok onlangs naar het Wereldjongerenfestival in Venezuela. Over dat Latijns-Amerikaanse land is de laatste tijd veel te doen. Vooral dan over de president van dat land, Hugo Chavez. Zorgt hij voor een linkse ommekeer? Of is hij de zoveelste dictator op rij? Lees het schitterende verslag van Maarten.
Venezuela is een land dat de laatste jaren erg veel opstelten gestaan heeft. Het begon in 1998 met de verkiezing van Hugo Chavez tot president. Nu moet je weten dat Venezuela in goeie ouwe Latijns-Amerikaanse traditie meer dan veertig jaar bestuurd is geweestdoor een corrupte kliek van politici die niet bepaaldhet beste voor hadden met hun land. Armoede en miserie waren schering en inslag, en frustratie enmoedeloosheid onder de gewone bevolking het gevolg. Dat veranderde allemaal drastisch toen Chavez aan demacht kwam. Er werd een zogenaamde “Bolivariaanse revolutie” gelanceerd, genoemd naar Simon Bolivar, denationale held en vrijheidsstrijder in Venezuela waarje niet kan aan ontsnappen en die overal zichtbaar is.Chavez kreeg de steun van de overgrote meerderheid vande bevolking door de sociale maatregelen die deregering begon uit te voeren. Miljoenen akkers zijnherverdeeld onder boerencoöperatieven. Maar het belangrijkste zijn de zgn. ‘misiones’. Zo zijn er de Mission Robinson, Mission Rivas en Mission Sucre, plannen die bedoeld waren om ongeletterdheid uit teroeien en mensen toegang gaven tot de lagere enmiddelbare school en tot universiteitsonderwijs.Resultaat: analfabetisme is in korte tijd uitgeroeid. Het Plan Barrios Adentro (“In de buurt”) verleent toegang tot primaire gezondheidszorg aan miljoenen mensen door de hulp van Cubaanse dokters (wij hebben er een aantal bezocht in een godvergeten buurt aan de kust) die naar de armste buurten van de hoofdstad enin het hele land getrokken zijn, op plaatsen waarvoordien nog nooit dokters geweest waren.
Maar de grootste revolutie die in Venezuela is doorgevoerd delaatste jaren, draait niet rond brood of spelen, hetgaat om iets immaterieels: het bewustzijn en de trotsvan de mensen daar. Die is werkelijk fenomenaal, en detrots van de mensen heeft niets van doen met enig engnationalisme, eerder is het een uitdrukking van “hierzijn we iets aan het opbouwen en niemand gaat ons datafnemen, zeker Uncle Sam niet”. Als je door straatarmewijken rijdt in een bus die op het punt staat inelkaar te stuiken, dan zie je uiteraard de enorm grotearmoede die er nog steeds is, maar anderzijds zijn datook de wijken waar de regering over het algemeen demeeste steun krijgt. Simpelweg omdat die regering deeerste regering is daar die naar de armen luistert endie hen een stem geeft (voor alle duidelijkheid: hetgrootste deel van de middenklasse staat ook achter dehervormingen, al is er uiteraard een grotepolarisering). Dat is ook de reden waarom destaatsgreep in 2002, toen Chavez omvergeworpen werddoor de elite van voormalige machthebbers met de steunvan de VS, snel afgeslagen werd door massalebetogingen van Venezolanen die vanuit het hele landafgezakt kwamen naar het paleis, iets unieks in degeschiedenis. Eén detail dat letterlijk boekdelenspreekt: in een huis waar ik een dag verbleef zag ikeen paar boeken rondslingeren op de zetel. Ze zagen erallemaal gelijkaardig uit, en een van de boeken was ‘Romeo en Julia’ van Shakespeare, Cervantes, en wat Latijns-Amerikaanse klassiekers. Wat bleek? Het was een pakket boeken dat gratis verspreid werd in heel Venezuela, kwestie van ook het culturele niveau wat op te krikken.
Maar goed, sta me even toe lui te zijn en een deel vaneen interview met mezelf, te lezen op http://www.vonk.org/CallReadOnly.asp?artikelID=1569&status=1 in de gazette te plakken. Bijt u even door, dan sluitik dra af met wat persoonlijke noten.“Wat mij het meeste opviel waren de tegenstellingen inde revolutie. Enerzijds is de armoede in Venezuela nogsteeds enorm groot. Wanneer je voor het eerst Caracasbinnenkomt, is dat niet bepaald een intrede in hetparadijs. Bepaalde wijken (barrios) zijn werkelijkstraatarm en zelfs in het centrum van Caracas valt opin welke erbarmelijke staat de meeste gebouwen zijn.Er is heel veel werk te verrichten. Laat er anderzijdsgeen twijfel over bestaan: in Venezuela is een revolutie aan de gang, en van nature zit die voltegenstellingen. Het enthousiasme en de energie van de Venezolanen is werkelijk aanstekelijk. Overal waar jekomt word je aangesproken. "Waar kom je vandaan? Wat vind je van ons land? Wat denk je over de situatiehier?" Dat Venezuela heel erg gepolitiseerd engepolariseerd is, blijkt ook uit de graffiti die jeoveral aantreft. In het centrum van Caracas bijvoorbeeld zie je slogans als “¡Uh!¡Ah!¡Chavez no seva!” en “Chavèz, amigo, el pueblo esta contigo”(Chavez, vriend, het volk staat aan je zijde). In derijkere buurten zie je dan weer – zij het in veelmindere mate dan de pro-Chavez slogans – slogans dieChavez brandmerken als een “Castro-communist” die hetland naar de afgrond aan het brengen is. Duidelijk is echter dat de overgrote meerderheid van de bevolking(de laatste opiniepeiling sprak van 70 procent) achter Chavez staat. Soms is de bewondering van sommige Venezolanen voor hun leider op het religieuze af, maaranderzijds kun je niet naast de grote mate van zelfbewustzijn kijken van mensen waarnaar voor heteerst geluisterd wordt door hun regering. Toen we onze taxichauffeur die ons terug naar de luchthaven bracht, op de man af vroegen of hij een chavista was,twijfelde hij even en zei toen: “Neen, niet echt, ik steun Chavez wel in de talloze hervormingen die hijdoorgevoerd heeft, maar hij is niet radicaal genoeg enzou verder moeten gaan.” De hervormingen in onderwijs,gezondheidszorg en landhervorming zijn erg reëel enworden terecht gezien als een grote vooruitgang. Anderzijds is er nog steeds een grote klassentegenstelling tussen arm en rijk waar je nietnaast kan kijken.” (meer op de link hierboven maar verslik u niet uw koffie aub, en als de verstikkingspoging niet lukt, lees dan mijn artikel ophttp://www.vonk.org/CallReadOnly.asp?artikelID=1559&status=1)
Persoonlijke belevenissen? De reis naar Venezuela waseen hele ervaring. Alleen al in contact komen met de Venezolanen was erg enthousiasmerend, want je ziet datze allemaal hun verhaal hebben, en na de woelige jarenzijn ze ook zelfbewuster dan ooit. Ik ga niet zeggendat er nooit over voetbal – of in Venezuela eerder baseball – gesproken wordt, maar mijn indruk was tochdat het nationale nieuws veel nauwgezetter gevolgd enbediscussieerd wordt dan in andere landen. Met eenflamboyante president die dichter bij zijn volk staat dan eender welke andere president (elke zondag presenteert hij een radioprogramma 'Alo Presidente' waar iedereen hem kan bellen en vragen stellen) en na een coup en een “algemene staking” (eerder een patronale lock-out) die het hele land voor maandenlamlegde (de olieproductie lag stil), kan dat ook nietanders. Hier zijn dingen gebeurd, en hier staan dingente gebeuren.Ontspanning? Weinig luieren, op een paar dagen op eenmooi strand na. De weg naar het strand was eenavontuur op zichzelf: vijf uur rijden in eenverschrikkelijk aftandse bus, waarvan drie uur door dejungle. En jawel hoor, midden in de jungle viel de busnatuurlijk in panne, en daar stonden we dan! Maar geen nood, dat gebeurt wel vaker, dus na een half uur zaten we al op een andere bus, excuseer, stonden we in debus.Wat je ook denkt van Venezuela, het is duidelijk dathet land niet ‘normaal’ is. Zelfs het leger is totaalgetransformeerd, en nu is het leger eerder een pilaarvan de regering die een soort dienstvertoon doet. Erzijn altijd wel militairen te zien, wat in het begin toch wel intimiderend is – het is tenslotte Latijns-Amerika met zijn geschiedenis van militaire dictaturen – maar uiteindelijk zijn dat ook maar jongegastjes in een uniform, die veel vooruitstrevender zijn dan hun collega’s buiten het land en dicht bijhet volk staan. En die ons ook heel goed hielpen.
Zie http://www.geocities.com/roodzwijntje/maartenmetmilitairen1.jpg
(ondertitel: “Belgisch-Britse revolutionair verbroedert met de Venezolaanse militairen die aan de kant van het volk staan”)!
Als uitsmijter moeten jullie eens luisteren naar denationale hit in Venezuela, getiteld “Gasolina”. Downloaden kan ophttp://www.emp3world.com/to_download.php?id=92223 (link zou moeten werken) Het gaat om zgn. Reggaeton,een soort reggae/ragga-vorm maar dan met typisch Latijns-Amerikaanse invloeden.
Het refrein gaat als volgt:
A ella le gusta la gasolina (Dame mas gasolina!)
Como le encanta la gasolina(Dame mas gasolina!)
Wat natuurlijk verwijst naar de benzine, die ginder goedkoper is dan water... Gevolg: niemand schakeltooit zijn motor uit. Als er dus twintigtal bussenbijeen staan in een stad die midden in een valleiligt, dan kan je het resultaat wel raden: eenongekende stank die je bijna nergens in Caracas kan ontsnappen, alsof je met je mond aan een uitlaatpijp gekluisterd hangt. En dat kan je soms letterlijk opvatten: bij bepaalde taxi’s kwamen de uitlaatgassenvrolijk weer naar binnen...
A la prochaine,
Maarten
Venezuela is een land dat de laatste jaren erg veel opstelten gestaan heeft. Het begon in 1998 met de verkiezing van Hugo Chavez tot president. Nu moet je weten dat Venezuela in goeie ouwe Latijns-Amerikaanse traditie meer dan veertig jaar bestuurd is geweestdoor een corrupte kliek van politici die niet bepaaldhet beste voor hadden met hun land. Armoede en miserie waren schering en inslag, en frustratie enmoedeloosheid onder de gewone bevolking het gevolg. Dat veranderde allemaal drastisch toen Chavez aan demacht kwam. Er werd een zogenaamde “Bolivariaanse revolutie” gelanceerd, genoemd naar Simon Bolivar, denationale held en vrijheidsstrijder in Venezuela waarje niet kan aan ontsnappen en die overal zichtbaar is.Chavez kreeg de steun van de overgrote meerderheid vande bevolking door de sociale maatregelen die deregering begon uit te voeren. Miljoenen akkers zijnherverdeeld onder boerencoöperatieven. Maar het belangrijkste zijn de zgn. ‘misiones’. Zo zijn er de Mission Robinson, Mission Rivas en Mission Sucre, plannen die bedoeld waren om ongeletterdheid uit teroeien en mensen toegang gaven tot de lagere enmiddelbare school en tot universiteitsonderwijs.Resultaat: analfabetisme is in korte tijd uitgeroeid. Het Plan Barrios Adentro (“In de buurt”) verleent toegang tot primaire gezondheidszorg aan miljoenen mensen door de hulp van Cubaanse dokters (wij hebben er een aantal bezocht in een godvergeten buurt aan de kust) die naar de armste buurten van de hoofdstad enin het hele land getrokken zijn, op plaatsen waarvoordien nog nooit dokters geweest waren.
Maar de grootste revolutie die in Venezuela is doorgevoerd delaatste jaren, draait niet rond brood of spelen, hetgaat om iets immaterieels: het bewustzijn en de trotsvan de mensen daar. Die is werkelijk fenomenaal, en detrots van de mensen heeft niets van doen met enig engnationalisme, eerder is het een uitdrukking van “hierzijn we iets aan het opbouwen en niemand gaat ons datafnemen, zeker Uncle Sam niet”. Als je door straatarmewijken rijdt in een bus die op het punt staat inelkaar te stuiken, dan zie je uiteraard de enorm grotearmoede die er nog steeds is, maar anderzijds zijn datook de wijken waar de regering over het algemeen demeeste steun krijgt. Simpelweg omdat die regering deeerste regering is daar die naar de armen luistert endie hen een stem geeft (voor alle duidelijkheid: hetgrootste deel van de middenklasse staat ook achter dehervormingen, al is er uiteraard een grotepolarisering). Dat is ook de reden waarom destaatsgreep in 2002, toen Chavez omvergeworpen werddoor de elite van voormalige machthebbers met de steunvan de VS, snel afgeslagen werd door massalebetogingen van Venezolanen die vanuit het hele landafgezakt kwamen naar het paleis, iets unieks in degeschiedenis. Eén detail dat letterlijk boekdelenspreekt: in een huis waar ik een dag verbleef zag ikeen paar boeken rondslingeren op de zetel. Ze zagen erallemaal gelijkaardig uit, en een van de boeken was ‘Romeo en Julia’ van Shakespeare, Cervantes, en wat Latijns-Amerikaanse klassiekers. Wat bleek? Het was een pakket boeken dat gratis verspreid werd in heel Venezuela, kwestie van ook het culturele niveau wat op te krikken.
Maar goed, sta me even toe lui te zijn en een deel vaneen interview met mezelf, te lezen op http://www.vonk.org/CallReadOnly.asp?artikelID=1569&status=1 in de gazette te plakken. Bijt u even door, dan sluitik dra af met wat persoonlijke noten.“Wat mij het meeste opviel waren de tegenstellingen inde revolutie. Enerzijds is de armoede in Venezuela nogsteeds enorm groot. Wanneer je voor het eerst Caracasbinnenkomt, is dat niet bepaald een intrede in hetparadijs. Bepaalde wijken (barrios) zijn werkelijkstraatarm en zelfs in het centrum van Caracas valt opin welke erbarmelijke staat de meeste gebouwen zijn.Er is heel veel werk te verrichten. Laat er anderzijdsgeen twijfel over bestaan: in Venezuela is een revolutie aan de gang, en van nature zit die voltegenstellingen. Het enthousiasme en de energie van de Venezolanen is werkelijk aanstekelijk. Overal waar jekomt word je aangesproken. "Waar kom je vandaan? Wat vind je van ons land? Wat denk je over de situatiehier?" Dat Venezuela heel erg gepolitiseerd engepolariseerd is, blijkt ook uit de graffiti die jeoveral aantreft. In het centrum van Caracas bijvoorbeeld zie je slogans als “¡Uh!¡Ah!¡Chavez no seva!” en “Chavèz, amigo, el pueblo esta contigo”(Chavez, vriend, het volk staat aan je zijde). In derijkere buurten zie je dan weer – zij het in veelmindere mate dan de pro-Chavez slogans – slogans dieChavez brandmerken als een “Castro-communist” die hetland naar de afgrond aan het brengen is. Duidelijk is echter dat de overgrote meerderheid van de bevolking(de laatste opiniepeiling sprak van 70 procent) achter Chavez staat. Soms is de bewondering van sommige Venezolanen voor hun leider op het religieuze af, maaranderzijds kun je niet naast de grote mate van zelfbewustzijn kijken van mensen waarnaar voor heteerst geluisterd wordt door hun regering. Toen we onze taxichauffeur die ons terug naar de luchthaven bracht, op de man af vroegen of hij een chavista was,twijfelde hij even en zei toen: “Neen, niet echt, ik steun Chavez wel in de talloze hervormingen die hijdoorgevoerd heeft, maar hij is niet radicaal genoeg enzou verder moeten gaan.” De hervormingen in onderwijs,gezondheidszorg en landhervorming zijn erg reëel enworden terecht gezien als een grote vooruitgang. Anderzijds is er nog steeds een grote klassentegenstelling tussen arm en rijk waar je nietnaast kan kijken.” (meer op de link hierboven maar verslik u niet uw koffie aub, en als de verstikkingspoging niet lukt, lees dan mijn artikel ophttp://www.vonk.org/CallReadOnly.asp?artikelID=1559&status=1)
Persoonlijke belevenissen? De reis naar Venezuela waseen hele ervaring. Alleen al in contact komen met de Venezolanen was erg enthousiasmerend, want je ziet datze allemaal hun verhaal hebben, en na de woelige jarenzijn ze ook zelfbewuster dan ooit. Ik ga niet zeggendat er nooit over voetbal – of in Venezuela eerder baseball – gesproken wordt, maar mijn indruk was tochdat het nationale nieuws veel nauwgezetter gevolgd enbediscussieerd wordt dan in andere landen. Met eenflamboyante president die dichter bij zijn volk staat dan eender welke andere president (elke zondag presenteert hij een radioprogramma 'Alo Presidente' waar iedereen hem kan bellen en vragen stellen) en na een coup en een “algemene staking” (eerder een patronale lock-out) die het hele land voor maandenlamlegde (de olieproductie lag stil), kan dat ook nietanders. Hier zijn dingen gebeurd, en hier staan dingente gebeuren.Ontspanning? Weinig luieren, op een paar dagen op eenmooi strand na. De weg naar het strand was eenavontuur op zichzelf: vijf uur rijden in eenverschrikkelijk aftandse bus, waarvan drie uur door dejungle. En jawel hoor, midden in de jungle viel de busnatuurlijk in panne, en daar stonden we dan! Maar geen nood, dat gebeurt wel vaker, dus na een half uur zaten we al op een andere bus, excuseer, stonden we in debus.Wat je ook denkt van Venezuela, het is duidelijk dathet land niet ‘normaal’ is. Zelfs het leger is totaalgetransformeerd, en nu is het leger eerder een pilaarvan de regering die een soort dienstvertoon doet. Erzijn altijd wel militairen te zien, wat in het begin toch wel intimiderend is – het is tenslotte Latijns-Amerika met zijn geschiedenis van militaire dictaturen – maar uiteindelijk zijn dat ook maar jongegastjes in een uniform, die veel vooruitstrevender zijn dan hun collega’s buiten het land en dicht bijhet volk staan. En die ons ook heel goed hielpen.
Zie http://www.geocities.com/roodzwijntje/maartenmetmilitairen1.jpg
(ondertitel: “Belgisch-Britse revolutionair verbroedert met de Venezolaanse militairen die aan de kant van het volk staan”)!
Als uitsmijter moeten jullie eens luisteren naar denationale hit in Venezuela, getiteld “Gasolina”. Downloaden kan ophttp://www.emp3world.com/to_download.php?id=92223 (link zou moeten werken) Het gaat om zgn. Reggaeton,een soort reggae/ragga-vorm maar dan met typisch Latijns-Amerikaanse invloeden.
Het refrein gaat als volgt:
A ella le gusta la gasolina (Dame mas gasolina!)
Como le encanta la gasolina(Dame mas gasolina!)
Wat natuurlijk verwijst naar de benzine, die ginder goedkoper is dan water... Gevolg: niemand schakeltooit zijn motor uit. Als er dus twintigtal bussenbijeen staan in een stad die midden in een valleiligt, dan kan je het resultaat wel raden: eenongekende stank die je bijna nergens in Caracas kan ontsnappen, alsof je met je mond aan een uitlaatpijp gekluisterd hangt. En dat kan je soms letterlijk opvatten: bij bepaalde taxi’s kwamen de uitlaatgassenvrolijk weer naar binnen...
A la prochaine,
Maarten
Comments
There are automatic weapons and shotguns everywhere you look . It's a stance that perhaps would have been appropriate during the open lawlessness that has long since ended on most of these streets.
Now that's some good blogging! Can't wait to read more. I'll be back for another dose.
I have a pen promotional site. My site covers pen promotional related stuff. It's a pretty cool site with a bunch of pen promotional examples.
I hope you enjoy!