"Idealisme is niet gelijk aan irrealisme"
Mijn zus Laura stuurde onderstaande lezersbrief naar de redacties van Humo, De Morgen en De Standaard. Ook zij vindt het erg dat het CAP amper media-aandacht krijgt. N.a.v. het aangrijpende tv-programma 0032 houdt ze een warm pleidooi voor meer hoop en idealisme.
-------------------
Graag had ik even de aandacht willen vestigen op het feit dat een nieuw opgerichte politieke partij sinds kort blijkbaar geen 'nieuwswaarde' meer heeft. Voor de duidelijkheid, ikzelf ben geen lid van deze politieke partij, en aangezien dit een lezersbrief is wens ik dan ook geen propaganda te voeren en stel ik me neutraal op. Maar het moet gezegd dat de CAP (Comité voor een Andere Politiek) m.i. uit de media geweerd wordt: de partij werd onder meer niet opgenomen in de 'Doe de Stemtest', nochtans een test die voor vele mensen van doorslaggevend belang kan zijn als ze in het stemhokje staan.
We leven in een democratie. Helaas is daar de laatste tijd weinig van te merken. Bovendien zijn er andere onrustwekkende verschijnselen aanwezig in ons politieke landschap, waar BV's, 'overlopers', postjes etc. belangrijker zijn geworden dan de ideologie zelf, dan datgene waar politiek in feite om draait.
Neem nu de regularisatieproblematiek: hoe komt het dat een partij als de SP-a hierover al geen helder standpunt meer inneemt? Zijn dit nog wel de 'sossen' van weleer, fluistert er af en toe een stemmetje in mijn rooie oortjes. En hoe loopt het af met de duizenden 'sans-papiers' die quasi monddood worden gemaakt?
Hiermee kom ik aan mijn volgend punt, zij het geen meer van kritiek maar van hoogste lof. Het programma 0032 geeft aan deze mensen wel gehoor en laat zien dat mensen zoals Amir, Mohamed-Lamine en eender wie gewoon mensen zoals u en ik zijn. Dat allochtonen wél willen werken, in tegenstelling tot de gemene veralgemening dat ze er te lui voor zijn of het niet willen. Neem nu iemand zoals Amir uit het vermelde programma; die man is lasser van opleiding, WIL niets liever dan werken, maar MAG gewoon niet. Misschien zou men dit warme, intense en zeer ontroerende programma verplicht moeten maken in de middelbare school... dat de jongeren die nooit naar zoiets zouden kijken er misschien toch eens kunnen bij stilstaan en er hopelijk ook nog eens over nadenken achteraf.
Bij deze wil ik alle mensen van 0032, en alle andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten, een hart onder de riem steken, en zeggen dat er nog wél jongeren bestaan die idealen hebben, dromen koesteren, en hopen, sterker, willen dat die ooit verwezenlijkt worden. Want idealisme staat niet gelijk aan irrealisme.
Laura, 20 jaar, Mechelen
-------------------
Graag had ik even de aandacht willen vestigen op het feit dat een nieuw opgerichte politieke partij sinds kort blijkbaar geen 'nieuwswaarde' meer heeft. Voor de duidelijkheid, ikzelf ben geen lid van deze politieke partij, en aangezien dit een lezersbrief is wens ik dan ook geen propaganda te voeren en stel ik me neutraal op. Maar het moet gezegd dat de CAP (Comité voor een Andere Politiek) m.i. uit de media geweerd wordt: de partij werd onder meer niet opgenomen in de 'Doe de Stemtest', nochtans een test die voor vele mensen van doorslaggevend belang kan zijn als ze in het stemhokje staan.
We leven in een democratie. Helaas is daar de laatste tijd weinig van te merken. Bovendien zijn er andere onrustwekkende verschijnselen aanwezig in ons politieke landschap, waar BV's, 'overlopers', postjes etc. belangrijker zijn geworden dan de ideologie zelf, dan datgene waar politiek in feite om draait.
Neem nu de regularisatieproblematiek: hoe komt het dat een partij als de SP-a hierover al geen helder standpunt meer inneemt? Zijn dit nog wel de 'sossen' van weleer, fluistert er af en toe een stemmetje in mijn rooie oortjes. En hoe loopt het af met de duizenden 'sans-papiers' die quasi monddood worden gemaakt?
Hiermee kom ik aan mijn volgend punt, zij het geen meer van kritiek maar van hoogste lof. Het programma 0032 geeft aan deze mensen wel gehoor en laat zien dat mensen zoals Amir, Mohamed-Lamine en eender wie gewoon mensen zoals u en ik zijn. Dat allochtonen wél willen werken, in tegenstelling tot de gemene veralgemening dat ze er te lui voor zijn of het niet willen. Neem nu iemand zoals Amir uit het vermelde programma; die man is lasser van opleiding, WIL niets liever dan werken, maar MAG gewoon niet. Misschien zou men dit warme, intense en zeer ontroerende programma verplicht moeten maken in de middelbare school... dat de jongeren die nooit naar zoiets zouden kijken er misschien toch eens kunnen bij stilstaan en er hopelijk ook nog eens over nadenken achteraf.
Bij deze wil ik alle mensen van 0032, en alle andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten, een hart onder de riem steken, en zeggen dat er nog wél jongeren bestaan die idealen hebben, dromen koesteren, en hopen, sterker, willen dat die ooit verwezenlijkt worden. Want idealisme staat niet gelijk aan irrealisme.
Laura, 20 jaar, Mechelen
Comments