"Natuurlijk is er geen geld"
Sterk opiniestuk van Koen Steel van Raak, het blad van de KWB
Het zal u misschien verbazen, maar ik heb grote bewondering voor het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen en voor zijn Vlaamse variant VOKA.
Hoogconjunctuur of laagconjunctuur, faillissement of superwinst: de kern van de VBO-Voka-boodschap blijft dezelfde. Al 30 jaar lang. Die boodschap luidt dat belastingen een kwalijke zaak zijn waar alleen iets goeds over te zeggen valt als ze drastisch verlagen’.
Het straffe is dat die hardnekkigheid helpt. De belastingstarieven voor vennootschappen en grote kapitalen zijn op een historisch dieptepunt beland. In 1980 was het tarief van de vennootschapsbelasting nog 48%. In 2002 was het al verlaagd tot 34%. Dank zij allerlei aftrekken, vrijstellingen en achterpoorten-zo-groot-als-een-huis is het effectief tarief intussen gedaald tot ongeveer 24%. Voor VBO en Voka een reden om met nog meer ijver op dezelfde nagel te kloppen: de notoriële belastingaftrek kan nog veel soepeler en lang leve de politici die een verdere verlaging van het vennootschapstarief bepleiten in de richting van het Ierse droomtarief van 12%.
Het VBO-gedachtengoed wint veld. Heeft u de laatste jaren nog een toppoliticus gehoord die voor belastingverhoging pleit? Natuurlijk niet: die jongens en meisjes moeten straks opnieuw verkozen worden en het mantra van de belastingverlaging is diep in alle poriën van de samenleving doorgedrongen. Ook in die van ieder van ons.
En dat is nu net zo cynisch: de belastingtarieven waarmee de meeste loon- en weddetrekkenden geconfronteerd worden zijn zo hoog omdat de tarieven op bedrijfswinsten en op inkomens uit vermogen (intresten, meerwaarden,dividenden,…) zo laag zijn. Vanaf de eerste inkomensschijf worden werknemers al belast aan een tarief van 25% en voor brutolonen boven de 3000 /maand geldt al het hoogste belastingtarief (50%). Als er dus al iemand met reden kan pleiten voor het verlagen van zijn belastingtarief, is die te vinden bij mensen die moeten rondkomen met lage arbeidsinkomens of sociale uitkeringen: ze kunnen er dikwijls niet eens fatsoenlijk van leven. Daar tegenover komen de patronale en populistische pleidooien voor lastenverlaging neer op een pleidooi voor het laten verder groeien van de kloof tussen rijk en arm en het afbouwen van onze sociale welvaart. En dat in een land waar 19% van de kinderen opgroeit in een gezin dat onder de armoedegrens leeft en waar de armoede bij de senioren oploopt tot 21%!
Daarom is het zo stuitend dat de noodregering van Verhofstadt III beweert dat er nauwelijks geld is om iets te doen. Natuurlijk is er geen geld! De financiering van alles wat de overheid moet doen gebeurt meer en meer uitsluitend via belastingen op arbeid en op consumptie (BTW). Natuurlijk kom je dan niet toe om alles te blijven betalen: sociale zekerheid, onderwijs, gezondheidszorg, wegen en openbaar vervoer, pensioenen en overheidsdiensten,…
We betrappen onszelf erop makkelijk mee te gaan in de redenering dat het voor de overheid in een wereld zonder grenzen onmogelijk wordt om de echte rijken mee te doen betalen. Maar die redenering klopt niet.
Dat de fiscale administratie in ons land een puinhoop is die bedrijven en fraudeurs nauwelijks controleert is het gevolg van een politieke beslissing van de vroegere en huidige minister van Financiën Didier Reynders.
En als ongeveer de hele politieke klasse blijft herhalen dat het omwille van de globalisering helaas onmogelijk is het bankgeheim in dit land op te heffen of vormen van vermogensbelasting in te voeren, is dat een regelrechte schande. Van de 27 landen van de Europese Unie zijn er nog 3 waar het bankgeheim bestaat om fraudeurs en superrijken uit de wind te zetten. België is één van die drie! Toen de Hoge Raad voor Financiën onlangs op deze realiteit wees, werd ze door het ene deel van de politieke elite weg gelachen, door het andere deel deskundig doodgezwegen.
Het financieel vermogen in dit land is drie maal groter dan het bruto nationaal product. Toch dragen de sterkste schouders nog nauwelijks bij tot de sociale welvaart. Ze krijgen integendeel een vrijgeleide om met hun rijkdom belastingen te ontduiken en te ontwijken en de gemeenschap broodnodige inkomsten te onthouden. De laatste 20 jaar is het aantal fiscale paradijzen van een dertigtal toegenomen tot 72, zonder dat er iets noemenswaardig tegen ondernomen is! Neen, natuurlijk is er geen geld voor een beter sociaal beleid.
Het is tijd dat de politici én hun kiezers de ieder-voor zich-boodschap van VBO en Voka eens kritisch tegen het licht houden.
Koen Steel
(Dit standpunt komt uit het maandblad Raak - www.kwb.be)
Het zal u misschien verbazen, maar ik heb grote bewondering voor het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen en voor zijn Vlaamse variant VOKA.
Hoogconjunctuur of laagconjunctuur, faillissement of superwinst: de kern van de VBO-Voka-boodschap blijft dezelfde. Al 30 jaar lang. Die boodschap luidt dat belastingen een kwalijke zaak zijn waar alleen iets goeds over te zeggen valt als ze drastisch verlagen’.
Het straffe is dat die hardnekkigheid helpt. De belastingstarieven voor vennootschappen en grote kapitalen zijn op een historisch dieptepunt beland. In 1980 was het tarief van de vennootschapsbelasting nog 48%. In 2002 was het al verlaagd tot 34%. Dank zij allerlei aftrekken, vrijstellingen en achterpoorten-zo-groot-als-een-huis is het effectief tarief intussen gedaald tot ongeveer 24%. Voor VBO en Voka een reden om met nog meer ijver op dezelfde nagel te kloppen: de notoriële belastingaftrek kan nog veel soepeler en lang leve de politici die een verdere verlaging van het vennootschapstarief bepleiten in de richting van het Ierse droomtarief van 12%.
Het VBO-gedachtengoed wint veld. Heeft u de laatste jaren nog een toppoliticus gehoord die voor belastingverhoging pleit? Natuurlijk niet: die jongens en meisjes moeten straks opnieuw verkozen worden en het mantra van de belastingverlaging is diep in alle poriën van de samenleving doorgedrongen. Ook in die van ieder van ons.
En dat is nu net zo cynisch: de belastingtarieven waarmee de meeste loon- en weddetrekkenden geconfronteerd worden zijn zo hoog omdat de tarieven op bedrijfswinsten en op inkomens uit vermogen (intresten, meerwaarden,dividenden,…) zo laag zijn. Vanaf de eerste inkomensschijf worden werknemers al belast aan een tarief van 25% en voor brutolonen boven de 3000 /maand geldt al het hoogste belastingtarief (50%). Als er dus al iemand met reden kan pleiten voor het verlagen van zijn belastingtarief, is die te vinden bij mensen die moeten rondkomen met lage arbeidsinkomens of sociale uitkeringen: ze kunnen er dikwijls niet eens fatsoenlijk van leven. Daar tegenover komen de patronale en populistische pleidooien voor lastenverlaging neer op een pleidooi voor het laten verder groeien van de kloof tussen rijk en arm en het afbouwen van onze sociale welvaart. En dat in een land waar 19% van de kinderen opgroeit in een gezin dat onder de armoedegrens leeft en waar de armoede bij de senioren oploopt tot 21%!
Daarom is het zo stuitend dat de noodregering van Verhofstadt III beweert dat er nauwelijks geld is om iets te doen. Natuurlijk is er geen geld! De financiering van alles wat de overheid moet doen gebeurt meer en meer uitsluitend via belastingen op arbeid en op consumptie (BTW). Natuurlijk kom je dan niet toe om alles te blijven betalen: sociale zekerheid, onderwijs, gezondheidszorg, wegen en openbaar vervoer, pensioenen en overheidsdiensten,…
We betrappen onszelf erop makkelijk mee te gaan in de redenering dat het voor de overheid in een wereld zonder grenzen onmogelijk wordt om de echte rijken mee te doen betalen. Maar die redenering klopt niet.
Dat de fiscale administratie in ons land een puinhoop is die bedrijven en fraudeurs nauwelijks controleert is het gevolg van een politieke beslissing van de vroegere en huidige minister van Financiën Didier Reynders.
En als ongeveer de hele politieke klasse blijft herhalen dat het omwille van de globalisering helaas onmogelijk is het bankgeheim in dit land op te heffen of vormen van vermogensbelasting in te voeren, is dat een regelrechte schande. Van de 27 landen van de Europese Unie zijn er nog 3 waar het bankgeheim bestaat om fraudeurs en superrijken uit de wind te zetten. België is één van die drie! Toen de Hoge Raad voor Financiën onlangs op deze realiteit wees, werd ze door het ene deel van de politieke elite weg gelachen, door het andere deel deskundig doodgezwegen.
Het financieel vermogen in dit land is drie maal groter dan het bruto nationaal product. Toch dragen de sterkste schouders nog nauwelijks bij tot de sociale welvaart. Ze krijgen integendeel een vrijgeleide om met hun rijkdom belastingen te ontduiken en te ontwijken en de gemeenschap broodnodige inkomsten te onthouden. De laatste 20 jaar is het aantal fiscale paradijzen van een dertigtal toegenomen tot 72, zonder dat er iets noemenswaardig tegen ondernomen is! Neen, natuurlijk is er geen geld voor een beter sociaal beleid.
Het is tijd dat de politici én hun kiezers de ieder-voor zich-boodschap van VBO en Voka eens kritisch tegen het licht houden.
Koen Steel
(Dit standpunt komt uit het maandblad Raak - www.kwb.be)
Comments