[Zwarte Zondag 2004] Een dichterlijke impressie van kameraad Felix Hendriks

Verkiezingen zondag 13 juni 2004. Opnieuw een zwarte zondag. Opnieuw een monsterscore voor het racistische en fascistische Vlaams Blok. Kameraad Felix Hendriks, van Indonesische afkomst, stuurde me volgende ontroerende reactie naar aanleiding van deze zoveelste overwinning van de fascisten. Bedankt Felix!


Migratie.
Het innig beeld van haar mij bijgebleven
heeft zich vermengd met laatre werklijkheden,
Tot mijn geluk. Want anders was mijn heden
zeer vaal, o, niet zo glinsterend doorweven.

Ik immers ben geland op vele reden
waar eerst de palmen uit de verte wuiven.
Men ziet daarna de grote stofwolk stuiven
tussen de mensen, wrang en ontevreden.
Zij was zo jong. Zij had zulke lieve handen.
Zij kwam uit Malang en zij sprak van Indonesië
met de verschrikte ogen van een hinde
alsof zij in het ver groen land belandde.
waar zij steeds mij, ook ik steeds haar beminde...
Dit land is, wreed verwoest, geen liefde meer is te vinden.

In België zal ik blijven sterven,
een regendag vol laatste eer:
En op mijn steen schrijven de erven:
Hij leefde hier, maar niet zo zeer.

Reactie van een migrant op de verkiezingen van wederom een zwarte zondag. Wat te doen met de haat en intolerantie en een 'multisamenleving' in een land waar 90% van de bevolking Vlaams is en van de overige 10% slechts 5% duidelijk herkenbaar is alszijnde niet blank.

Dat zo'n kleine gemeenschap een effect heeft op het gedrag en doen en laten en vooral de vooroordelen sterk ingegroeid tussen de oren. Dat de politieke situatie in een land kan beinvloeden.
Maar al met al en alle goede bedoelingen van de overige 80% waarom leven de gemeenschappen naast elkaar?
'Wat een boer niet weet, vreet hij niet' een alom bekend gezegde en zodoende wantrouwen wij elkaar en blijft de angst tov elkaar.
De Blokstemmers vinden dat wij hier niet mogen zijn en dat weten zij verdomd goed.
Moge de vrede in ieder mensenhart overwinnen.
Peace!

Felix Hendriks, 13 juni 2004