Een mooi tekstje van m'n zusje Laura na het bekijken van een aflevering van de tv-reeks "Zonnekinderen" (Respect Sister!!!) Vliegen “I FLY”, riep ze luidkeels, haar stem verliezend over de uitgestrekte vlakte en in de eindeloze wind. Wat ik zo mooi vond, was haar kinderlijk enthousiasme, haar onschuld en de zon die haar verbrandde. Ook al was ze niet perfect, ze was gelukkig, en iedereen kon het zien en mocht het weten. Hoe wanhopig ze ooit al geweest was, op dat moment vergat ze alles. Enkel zij en het zand en de zee en haar kloppend jonge hart. Ik zou er graag bij geweest zijn denk ik. Denk ik, zeg ik duidelijk. Want als ik het van dicht had gezien, had ik misschien niet kunnen genieten vanop afstand, en was ik niet zo geëmotioneerd geweest door die onbevangenheid. Waarom huilen mensen bij zo’n pure schoonheid? Omdat ze het zelf willen meemaken, omdat ze blij zijn voor diegene die het beleeft, of waarom nog? Omdat ze bang zijn dat ze zelf niet zoiets kunnen ervaren? Ied